بررسی رفتار پایداری استاتیکی سازه های فضاکار کِش بستی براثر تغییر در توزیع خودتنیدگی آنها

سیستم های کش بستی نوع جدیدی از سازه های فضاکار هستند که به دلیل وزن کم، قابلیت گسترش پذیری ، سادگی تنظیم کردن اعضا ، تکرار پذیری بالا ، مقیاس پذیر بودن و داشتن درجه نامعینی استاتیکی بالا امروزه مورد توجه مهندسان قرار گرفته اند. در تعریف این سیستم ها باید گفت که یک سیستم کش بستی متشکل است از هر مجموعه ی دلخواهی از اعضای کششی که به یک بافتار کش بستی اعضای فشاری متصل شده باشد و بافتار کش بستی بافتاری است که بتوان آن را توسط برخی از اعضای کششی داخلی پایدار نمود. تاکنون تحلیل های ناپایداری استاتیکی زیادی بر روی سازه های کش بستی صورت گرفته است که پارامترهای مختلفی را در ارتباط با تحلیل استاتیکی این سازه ها در نظر گرفته اند. اما اثرات توزیع های مختلف خودتنش بر روی پایداری استاتیکی این سازه ها صورت نگرفته است از آنجایی که اساس پایداری این سازه ها متکی بر خودتنیدگی اولیه ی اعضای آن می باشد، لذا مطالعه ی تأثیر توزیع های مختلف خودتنیدگی بر روی رفتار ناپایداری استاتیکی این سازه ها از اهمیت زیادی برخوردار است. در این پایان نامه پس از تعریف سازه های کش بستی و توصیف بافتارهای متنوع آنها، مطالعات استاتیکی و دینامیکی انجام شده روی این سازه ها مرور می شود. سپس با هدف بررسی رفتار پایداری استاتیکی بافتارهای مختلف کش بستی تحت توزیع های مختلف خودتنش و انجام تحلیل های مسیر جایگزین با شرایط مرزی گوناگون، با استفاده از مدل سازی عناصر محدود روی این سازه ها تحلیل های غیرخطی انجام می گیرد. بدین منظور پس از تأیید مدل سازی عناصر محدود، برای ترسیم مسیرهای غیرخطی تعادل سازه از روش riks استفاده می گردد. در نهایت، تأثیر توزیع های مختلف خودتنیدگی در تحلیل های ناپاپداری استاتیکی و نیز از دست دادن عضو در تحلیل های مسیر جایگزین بر روی مکانیزم خرابی، ظرفیت باربری و سختی بررسی شده است. این مطالعه نشان می دهد که طراحی الگوی خودتنش در این سازه ها می تواند نقش موثر در ظرفیت باربری، سختی، آستانه ی شل شدگی کابل ها و همچنین نوع مکانیزم خرابی داشته باشد.